کاش همه اتفاقای دنيا باب دل آدم بود

ببين رفيقاوني كه الان ٣٠و خرده اي سالشهو از تو بلندتر و از ته دل تر قهقهه ميزنهبراي اينه كه از تو هم بيشتر آدم توي زندگيش از دست دادهبراي اينه كه يادگرفته هروقت كسي خواست برهخودش در و براش باز كنه و بدرقه اش كنهبه اين باور رسيده كه گاهی آدما رو بايد رها كردكه قبول كرده كه هيچكس تا ابد نخواهد مونداون آدم ديگه نه از كسی انتظاری داره نه توقعيكه هركي بهش بدي كنه يه لبخند ميزنه و آروم ميگه منتظر اين اتفاق بودمچيزی براش عجيب و غير منتظره نيستچيزاي زيادي ازدست داده ولی آرامش اون سنشو به دست اوردهحالا توهم بابت از دست داده هاتبابت ترك شدنت بابت بي معرفتي و بي ثباتي آدماي اطرافتنه اشك بريز نه گوشه گيري كنايناهمه پيش زمينه ی خنده های ٣٠ و چند سالگيتهبايد ازدست بدي بايد ترك بشي تا يروز بتوني راحت زندگی كنیرها كن برهعادت هميشه هم بد نيستيروز عادت ميكنی به اين اتفاقات و اون وقت توهم بلند بلند ميخندی...پ ن :خوبم ( پرخوریِ عصبی )‏خوبم ( بیخوابی )‏خوبم ( لبای پاره پوره )‏خوبم ( لرزشِ دست )‏خوبم ( تپشِ قلب )‏خوبم ( تنگیِ نفس )‏خوبم ( تکون دادنِ پا )‏خوبم ( Overthinking )‏خوبم ( کابوس )‏خوبم ( فحش کش کردنِ زمین و زمان )‏خوبم! کاش همه اتفاقای دنيا باب دل آدم بود...